Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Stoicos roga. Duo Reges: constructio interrete. Eademne, quae restincta siti? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Eaedem res maneant alio modo. Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.
Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.
Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Nulla erit controversia.: Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Equidem e Cn.: Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Quonam modo?: Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Quare attende, quaeso.: O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Non enim, quod facit in frugibus, ut, cum ad spicam
perduxerit ab herba, relinquat et pro nihilo habeat herbam,
idem facit in homine, cum eum ad rationis habitum perduxit.

Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset
repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in
potestate sapientis.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nam quid possumus facere melius? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.